Type tuin
De tuin van De Carishof – groot circa 3800 vierkante meter – is vrijwel geheel zuid- en westwaarts gericht. Alleen de entree, links naast de boerderij ligt op het oosten.
Via een smalle sluis tussen twee hagen betreedt men de tuin die zich vervolgens als een waaier opent met zicht over behalve de tuin zelf ook tot kilometers ver het omringende heuvelland, wat het geheel een haast onbegrensde diepte en rust verschaft.
De aanleg kenmerkt zich door een sterke gecultiveerdheid dichtbij de boerderij, uitlopend tot een natuurlijke overgang naar het landschap aan de randen. De bloemen zijn geconcentreerd rond of nabij het huis, naar buiten toe zijn er de fruitbomen en -struiken en wijnstokken.
Hagen – beuk, buxus, taxus – bepalen de structuur om paal en perk te stellen aan de natuur die zich daarbinnen naar hartenlust in al haar weelderigheid ontplooien mag. Boomgroepen en een natuurlijke vijver geven de tuin iets parkachtigs, evenals het beekje dat het perceel begrenst. Bebouwing is aanwezig in de vorm van een authentiek (gerestaureerd) bakhuis en een oranjerie.
De (bloem)kleuren van de tuin beslaan – in de zomer althans – alles van wit over roze en blauw naar donkere tinten. Geel en oranje treft men hier dan niet of nauwelijks aan. In het voorjaar is dat heel anders. In een overweldigende bloembollenpracht bepalen knallende kleuren – rood voorop – dan het beeld en speelt het net uitlopende tere groen de rol van bescheiden – maar onmisbare! – begeleider.
Borders met voor 99% vaste planten zijn deels weelderig gemengd, deels op kleur of zelfs op soort beplant. Een opvallend voorbeeld van éénduidige beplanting vormt de Nostalgie-border waar ruim tachtig rozen proberen te logenstraffen dat zo’n in het oogspringende rozenvariant uitsluitend als eenling tot zijn recht zou kunnen komen.
De cour of binnenplaats van de boerderij is vooral benut voor groepen planten in potten – schaduw- én zonminnende – rond een dakplataan die samen met een klaterend muurfonteintje iets van een mediterrane sfeer schept.
Via een smalle sluis tussen twee hagen betreedt men de tuin die zich vervolgens als een waaier opent met zicht over behalve de tuin zelf ook tot kilometers ver het omringende heuvelland, wat het geheel een haast onbegrensde diepte en rust verschaft.
De aanleg kenmerkt zich door een sterke gecultiveerdheid dichtbij de boerderij, uitlopend tot een natuurlijke overgang naar het landschap aan de randen. De bloemen zijn geconcentreerd rond of nabij het huis, naar buiten toe zijn er de fruitbomen en -struiken en wijnstokken.
Hagen – beuk, buxus, taxus – bepalen de structuur om paal en perk te stellen aan de natuur die zich daarbinnen naar hartenlust in al haar weelderigheid ontplooien mag. Boomgroepen en een natuurlijke vijver geven de tuin iets parkachtigs, evenals het beekje dat het perceel begrenst. Bebouwing is aanwezig in de vorm van een authentiek (gerestaureerd) bakhuis en een oranjerie.
De (bloem)kleuren van de tuin beslaan – in de zomer althans – alles van wit over roze en blauw naar donkere tinten. Geel en oranje treft men hier dan niet of nauwelijks aan. In het voorjaar is dat heel anders. In een overweldigende bloembollenpracht bepalen knallende kleuren – rood voorop – dan het beeld en speelt het net uitlopende tere groen de rol van bescheiden – maar onmisbare! – begeleider.
Borders met voor 99% vaste planten zijn deels weelderig gemengd, deels op kleur of zelfs op soort beplant. Een opvallend voorbeeld van éénduidige beplanting vormt de Nostalgie-border waar ruim tachtig rozen proberen te logenstraffen dat zo’n in het oogspringende rozenvariant uitsluitend als eenling tot zijn recht zou kunnen komen.
De cour of binnenplaats van de boerderij is vooral benut voor groepen planten in potten – schaduw- én zonminnende – rond een dakplataan die samen met een klaterend muurfonteintje iets van een mediterrane sfeer schept.
.
.
.
.